Nocna mara

Bocian zniżył lot, wylądował przed jamą, w której mieszkał Stunk i głośno zaklekotał. - Nie, to niemożliwe - wrzasnął przerażony goblin. - Nawet nie jestem żonaty! - Coś ty. W wolnym czasie roznoszę pocztę - odparł bociek wymachując jakimś urzędowym drukiem. - W wolnym czasie? - zapytał goblin. - I tak nic nie zrozumiesz. Weź sobie to pisemko, muszę jeszcze powiadomić resztę naiwniaków. - Ale ja nie umiem czytać... - wykrztusił z siebie Stunk. Rzadko który goblin potrafił czytać. Podobnie jak inni analfabeci, Stunk nie lubił się do tego przyznawać. - Przeczytam ci, co tam pisze, ty perkaty nosie. - Bocian otworzył kopertę i zajrzał do środka. - Wszystkiego dobrego! - Wzajemnie, ptasi móżdżku - grzecznie odpowiedział Stunk. Gobliny słynęły z dobrych manier, choć, nie wiedzieć czemu, inni czasem nie byli w stanie tego docenić. - Nie odzywaj się, durniu - powiedział bocian. - Nie widzisz, że czytam list? Wiesz, co tu pisze?