Friszta:

"Czekamy na Ciebie Petra... wracaj do nas - wciąż pamiętam dziecięce głosy na kasecie przemyconej z Groznego. Ale Petra nie mogła wrócić. Rosjanie wyrzucili ją z Czeczenii bez prawa powrotu. Zostawiła swój sierociniec pod opieką męża - Ingusza. Jakiś czas potem dotarła wieść o jego porwaniu i śmierci. W pożyczonym niewielkim mieszkaniu w Pradze mogliśmy więc tylko oglądać kasetę. Patrzeć na tych którym w czeczeńskim piekle Petra dała miłość i nauczyła śpiewać czeskie piosenki... Są takie kobiety których nie sposób zapomnieć bo mają coś w sobie z aniołów. Taka jest Petra. Zawsze zostawia po sobie dobro. Piszę z Kabulu. Nie wiem czy Petra jest jeszcze w Afganistanie. Nie mam do niej telefonu, ani maila. Czytam Frisztę. Za oknem wiatr, pył... Burza piaskowa. Kilka godzin temu w centrum miasta zginęło czterech Talibów i kobieta w ciąży. I myślę że właśnie portret tej ostatniej ofiary znajduję we "Friszcie" Marcin Mamoń "Od Petry Prochazkovej dowiadujemy się rzeczy, których nie powiedzieliby nam Afgańczycy, albo uznaliby je za zbyt intymne (Afgańczycy biją żony a w noc poślubną palą z nimi haszysz), albo za nieistotne (mężczyźni sikają w kucki a dzieci nie noszą majtek). Zwyczaje bohaterów "Friszty" bywają egzotyczne. Męża napawa dumą, że żona z kolacji z zagranicznymi gośćmi wróciła w bagażniku a nie, jak reszta pasażerów, na siedzeniach. A upokarza go, że odezwał się do niej obcy mężczyzna. Jednak duma jest zawsze słodka, a upokorzenie wszędzie boli tak samo. To mądra, wzruszająca i dowcipna książka o Innym, który nie jest wcale taki inny." Ludwika Włodek-Biernat