Biblioteki w literaturze polskiej

Monografia jest w polskim piśmiennictwie naukowym pierwszą próba przedstawienia na taką skalę motywów związanych z biblioteką i czytelnictwem. Uwzględniono 325 tytułów 158 pisarzy polskich od VIII wieku do czasów najnowszych. Znaleźli się wśród nich zarówno mistrzowie pióra, jak Bolesław Prus, Maria Dąbrowska czy Czesław Miłosz, jak i pisarze drugo- i trzeciorzędni, m.in. Józef Dzierzkowski, Marian Gawalewicz, , Kazimierz Gliński. Analiza motywów została przeprowadzona w aspekcie bibliologicznym – według rodzajów bibliotek, zarówno prywatnych jak i instytucjonalnych, oraz w aspekcie filologicznym – według znaczenia i funkcji, jakie badane motywy miały, w zamierzeniu autorów, pełnić w utworach. Biblioteki polskie występują w większości tekstów, zagraniczne – rzadziej, np. w powieściach Teodora Jeske-Choińskiego. Interesująco przedstawia się literacki wizerunek bibliotekarza, zależny od czasu akcji powieści, niepozbawiony akcentów patetycznych lub satyrycznych. Żywa narracja – przy wszystkich rygorach akademickiego wywodu – zapewne sprawi, że książką zainteresują się nie tylko bibliologowie i historycy literatury, ale także nieprofesjonaliści.