Joachim ma kłopoty

Zebraliśmy się wokół Joachima i zapytaliśmy, czy to prawda, że urodził mu się braciszek. – Uhu – powiedział Joachim. – Wczoraj rano obudził mnie tata, śmiał się, pocałował mnie i powiedział, że w nocy urodził mi się braciszek. A potem pojechaliśmy do mamy do szpitala. Leżała w łóżku i widać było, że cieszy się tak samo jak tata. – Za to po tobie – powiedziałem – nie widać, żebyś się cieszył. – A z czego mam się cieszyć? – zapytał Joachim. – On jest okropnie brzydki. Jest strasznie mały, cały czerwony i bez przerwy krzyczy, i wszyscy uważają, że to śmieszne. A mnie, jak krzyknę w domu, to zaraz każą siedzieć cicho. – Wiem coś o tym – powiedział Rufus. – Ja też mam braciszka. On jest oczkiem w głowie i wszystko mu wolno. – U mnie na odwrót – powiedział Euzebiusz. – Mam starszego brata i to on jest oczkiem w głowie. Mówi, że z nim zaczynam, i mnie bije, i wolno mu do późna oglądać telewizję. – Odkąd jest mój braciszek, ciągle się mnie czepiają – powiedział Joachim. […] – Jeszcze zobaczysz – powiedział Rufus. – Najpierw będzie spał w pokoju twoich rodziców, ale potem wpakują go do ciebie. Za każdym razem, jak zacznie płakać, będą myśleli, że mu coś zrobiłeś (fragment książki).