Co zostaje z Auschwitz:

W książce „Co zostaje z Auschwitz. Archiwum i świadek” włoski filozof Giorgio Agamben podejmuje analizę zagadnienia świadectwa w kontekście Holokaustu i obozu koncentracyjnego Auschwitz. Autor koncentruje się na figurze świadka, szczególnie więźnia Sonderkommando, który był zarówno uczestnikiem, jak i zakładnikiem mechanizmu zagłady. Agamben analizuje teksty ocalałych, takich jak Primo Levi, by wskazać granice reprezentacji i języka wobec skrajnego doświadczenia. Książka łączy refleksję filozoficzną z badaniami nad archiwum i pamięcią. Autor odnosi się do tradycji myśli europejskiej, wykorzystując koncepcje z zakresu filozofii języka, teorii prawa i antropologii. Interesuje go, w jaki sposób świadectwo staje się możliwe – i czy w ogóle może zaistnieć – w sytuacji, gdy ofiara została pozbawiona głosu, a sprawca staje się jedynym źródłem narracji. Książka nie rekonstruuje historii obozowej, lecz analizuje jej możliwość opowiedzenia. Agamben wprowadza pojęcia „niemożliwego świadka” i „archiwum bez dokumentu”, aby uchwycić napięcie między milczeniem a pamięcią. Praca mieści się na styku filozofii, historii i teorii literatury, poruszając kwestie odpowiedzialności i reprezentacji. Autor unika uogólnień, skupiając się na precyzyjnych analizach konkretnych tekstów źródłowych. „Co zostaje z Auschwitz” stanowi część większego projektu badawczego Agambena dotyczącego relacji między prawem, życiem i suwerennością.