Anatomia. Monotonia

Debiutancka książka norweskiej pisarki to współczesna powieść erotyczno-obyczajowa. Opowiada o burzliwym małżeństwie Norweżki (Vår) i Francuza (Lou), którzy żyją w „związku otwartym”, pozwalając sobie na dużą swobodę – ona sypia z innymi mężczyznami, on spotyka się z osiemnastolatką (Sidney), którą darzy platonicznym uczuciem. W pewnym momencie Norweżka jest już znużona formułą ich małżeństwa i pragnie mieć męża tylko dla siebie – on zgadza się zerwać z młodziutką dziewczyną, ale stawia żonie warunek – musi się ona zakochać w innym mężczyźnie. Kiedy kobieta poznaje przystojnego Amerykanina, rozpoczyna się gra, która szybko przekształca się w pojedynek z mężem o status w związku i prawdziwą miłość. Mimo że książka została wydana w „Zmysłowej Serii”, prezentującej powieści erotyczne, scen seksu nie ma w niej zbyt wiele, dużo ważniejsze są bowiem prowadzone przez bohaterów psychologiczne gry, często na granicy psychicznego sado-masochizmu. Dość interesującą historię o cierpieniu, oczyszczeniu i miłości, autorka niepotrzebnie obudowała ogromną ilością cytatów ze snobistycznie pojmowanej kultury wysokiej (np. Stockhausen, Godard, Bergmann) i popularnej, jakby bała się, że to co ma do powiedzenia nie jest wystarczająco głębokie. Powoduje to, że książka traci na klarowności i oddala się od modelu uniwersalnej przypowieści. Drażnić mogą także, pojawiające się sporadycznie, oklepane już mocno kalki myślowe i symbole (np. porównanie kobiety do wiolonczeli). Ze względu na dosłowność scen erotycznych i przemoc psychiczną książka wyłącznie dla czytelników dorosłych. Według uznania.