Osobowość a wczesny uraz relacyjny

Celem monografii jest zaprezentowanie w pierwszej, wprowadzającej części podstawowej wiedzy na temat rodzajów traumy, jej możliwych następstw i form pomocy ofiarom. W drugiej części, po krótkiej refleksji nad teoretycznym i metodologicznym statusem pojęcia urazu i jego intrapsychicznych i behawioralnych następstw, znajdują się poglądy i badania empiryczne dotyczące czynników ryzyka zaburzeń po relacyjnych doświadczeniach traumatycznych wczesnego okresu życia oraz osobowościowych moderatorów tych zaburzeń. Próbujemy odpowiedzieć na niektóre z zasygnalizowanych wcześniej pytań, ilustrując koncepcje teoretyczne wybranymi badaniami empirycznymi. Znaczna część opisanych badań prowadzona była w toku seminariów magisterskich i prac doktorskich realizowanych w Instytucie Psychologii Uniwersytetu A. Mickiewicza i dotyczyła autodestruktywnych następstw doświadczeń przemocy i zaniedbania w dzieciństwie. Pragniemy w nich również wskazać na znaczenie wybranych właściwości osobowości, które zdają się pełnić rolę moderatorów wobec skutków urazu. Zebrany materiał wpisuje się więc w nurt studiów nad poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie o wewnątrzpsychiczne czynniki oraz te pośredniczące w powstawaniu zaburzeń pourazowych i stanowi głos w dyskusji o znaczeniu niektórych wymiarów osobowościowych, takich jak relacja więzi, poczucie koherencji lub sensu i woli życia w zderzeniu z krytycznymi doświadczeniami życiowymi. Fragm. Wprowadzenia