Przyszłościowa perspektywa czasowa w starości

Badania referowane przez Autorki dostarczają podstaw do sformułowania bardzo interesujących wniosków, które mogą zmienić niektóre utarte przekonania dotyczące funkcjonowania i możliwości rozwoju człowieka w ostatnim okresie życia. (...) Pozwalają spojrzeć na człowieka w ostatnim okresie życia w sposób odbiegający od negatywnego stereotypu osoby starej jako istoty zagubionej, bez marzeń, bez planów, bez celów, który to stereotyp ciągle jest obecny w niektórych kręgach społecznych. Ukazują osobę starszą jako racjonalną, zdolną do ukierunkowania swego życia ku niekiedy bardzo odległemu horyzontowi czasowemu, a przy tym zainteresowaną życiem teraźniejszym. Badaczki odkryły duże zasoby ludzi starych tkwiące w tworzonych przez nich perspektywach czasu przyszłego, dzięki którym ich aktualne funkcjonowanie prowadzi ku pełniejszej adaptacji do zmieniającego się kontekstu życia i dostarcza podstaw do wzrostu poczucia jakości życia. (...) Na bazie rezultatów badań zaprezentowanych w książce można przystąpić do projektowania programów profilaktycznych i terapeutycznych ukierunkowanych na rozbudowę formalną i treściową perspektywy przyszłości człowieka starego, które będą zaadresowane do specjalistów: psychologów, pedagogów, pracowników socjalnych i innych zainteresowanych wspomaganiem rozwoju w jego ostatnim okresie. Z recenzji prof. dr hab. Hanny Liberskiej