Ludzie - skorpiony:

Nad rozlewiskiem przetoczył się przeciągły, urywany huk podobny do dźwięku żelaznej kuli pędzącej po dnie brukowanego tunelu. Gdzieś, między drzewami, przeleciały wydłużone, jaskrawożółte, oślepiające rozbłyski i znikły z sykiem w głębi mokradeł. Cofnął się za pień bagiennego drzewa, przywarł do skamieniałej kory, zmrużył oczy i obserwował las. Znowu zapadła ciemność i białawe kontury drzew słabo majaczyły nad czarną wodą. Wychylił się zza osłony: patrzył w stronę obozowiska. Ale nie dobiegł stamtąd żaden odgłos. Ciemność była nieruchoma.