Nawroty

Spiętrzona metaforyka, atmosfera złego snu, atrybuty kojarzące się z negatywnością - rozkładem, rozpadem, pęknięciem - powracają w tych wierszach jak natrętny refren. Joanna Lech do opisu świata i bycia w świecie używa słów kojarzących się z organicznością, chorobą, ciałem. Nagromadzone ponure "szpitalne" obrazy pokazują stan wiecznego rozdarcia i bólu, świat jest tu pokazany jako permanentna umieralnia. Powtarzalność metaforyki ma powodować uczucie przesytu i znużenia. Tytuł tomu doskonale wpisuje się w poetykę tych wierszy.