Oblicza Victorii Bergman: Katharsis

Kobieta nadal kieruje się na pólnoc. Obserwuje idących ulicami ludzi. Zmysły ma niezwykle wyostrzone, wie że nikt nie odważy się wtargnąć do jej wnętrza. Nikt nawet nie wie, jakie procesy w niej zachodzą. Widzi strach, który przez cały czas otacza ludzi. W atmosferze odbijają się ich złe myśli. Nikt jednak nie wie, co ona widzi w ludzkich twarzach. Jej też nikt nie zauważa, bo cała jej powierzchowność jest nieskazitelnie dyskretna. Kobieta ma zdolność robienia się niewidzialną w pokoju pełnym ludzi, jej obraz nie zatrzymuje się na siatkówkach ich oczu. Ale zawsze istnieje w teraźniejszości, obserwuje otoczenie i rozumie je. Nigdy nie zapomina ludzkich twarzy. Chwilę wcześniej zauważyła samotną kobietę, która szła nabrzeżem w Norra Hammarbyhammen. Była bardzo cienko ubrana i przez prawie pół godziny siedziała nad wodą. Kiedy w końcu wstała żeby stamtąd odejść, światło latarni oświetliło jej twarz i wtedy ją poznała. to była Victoria Bergman.