Malarstwo jako kontekst literatury i języka polskiego w doświadczeniach uczniowskiego odbioru

Należy sądzić, że książka Doroty Karkut będzie budzić uzasadnione zainteresowanie wśród potencjalnych adresatów: badaczy problemu, nauczycieli polonistów i studentów z kilku co najmniej powodów. Po pierwsze, jest przykładem wyboru aktualnej tematyki badawczej. Nadal istnieje potrzeba wypracowania skutecznych narzędzi do włączenia w obręb przedmiotu język polski sztuk wizualnych. Monografia D. Karkut przynosi wnikliwą i dobrze udokumentowaną analizę uczniowskich odczytań utworów literackich i obrazów, co może być inspiracją do kolejnych poszukiwań. Po drugie, upomina się autorka o docenienie przeżycia estetycznego jako fundamentu budowania osobowości i rozumienia świata w procesie edukacji i wychowania. Po trzecie, przywraca współczesnej dydaktyce stanowiska nieco już zapomniane, ale ciągle jeszcze aktualne: Szumana, Kridla, Słodkowskiego i pokazuje ich wartość dla współczesnej edukacji. W ten sposób wpisuje swoje dokonania w tradycję dyscypliny. Po czwarte, przedstawia skondensowaną, a także rzetelną analizę i klasyfikację uczniowskich postaw odbioru wobec sztuki i popiera ją wypowiedziami uczniowskimi. Po piąte, prowokuje do nieustannego ponawiania namysłu nad miejscem i rolą sztuk wizualnych w edukacji polonistycznej. Z recenzji dr hab. prof. UAM Beaty Gromadzkiej