Płacz po Warszawie

Czy można przez 63 dni żyć złudną nadzieją zwycięstwa obserwując śmierć, doświadczając strachu i cierpienia? Czy bohaterstwo może iść w parze z tchórzostwem, a poświęcenie z egoizmem? Próbę odpowiedzi na te pytania czytelnik znajdzie w zamieszczonych w tym tomiku zapiskach kobiet, które przeżyły powstanie warszawskie. Jedna z nich Wiktoria Śliwowska, w 1944 r. trzynastoletnia Wisia Załęska, ocalona z getta warszawskiego, a dziś wybitny historyk, rozlicza się po latach ze swoim powstaniem, opowiadając historię jednej z warszawskich rodzin. Ci, którzy spodziewają się jednowymiarowego, wyłącznie heroicznego obrazu z akademii rocznicowych, przeżyją rozczarowanie. To raczej opowieść o czyśćcu. Nie kończy się on w dniu zakończenia walk powstańczych, przeciągając się na długie miesiące niewoli i poniewierki.