Między minimalizmem a maksymalizmem:

Stanisław Stomma i Janusz Zabłocki to katolicy ukształtowani w odmiennych epokach historycznych przez różne środowiska ideowe. Po wojnie spotkali się w Krakowie, ale ich drogi się rozeszły, natomiast skrzyżowały ponownie, kiedy w wydarzeniach Października 1956 r. dostrzegli możliwość włączenia się w nurt działań na rzecz demokratyzacji ustroju państwa. Odmienny stosunek grup reprezentowanych przez S. Stommę i J. Zabłockiego w Znaku wobec władz i polityki obozu rządowego, w tym roli, jaką mogli odgrywać katolicy Koła Poselskiego „Znak” w Sejmie PRL, doprowadził w 1976 r. do rozpadu środowiska. O sytuacji, jaka spotkała J. Zabłockiego w 1985 r. po odsunięciu go od prac w parlamencie, Jan Żaryn we wstępie do trzeciego tomu Dzienników J. Zabłockiego napisał: „Historia zatoczyła koło; tym razem Janusza Zabłockiego i ODiSS spotkała represja wykluczenia z życia publicznego, podobnie jak niegdyś - w 1976 r. - ekipa Gierka pozbyła się natrętnego posła - Stanisława Stommy, a większość ówczesnego środowiska "Znaku" miała zostać odcięta od zysków wypracowanych przez "Libellę"".