Książka zawiera analizę łódzkiej prasy humorystycznej okresu dwudziestolecia międzywojennego (początki łódzkiej prasy, łódzka prasa międzywojenna, łódzka prasa o charakterze humorystycznym) pod kątem stosowanych gatunków wypowiedzi (gatunki prymarnie humorystyczne, takie jak: anegdota, humoreska, dowcip, satyra, komedia, aforyzm; gatunki sekundarnie humorystyczne, czyli wzmianka prasowa, notatka prasowa, felieton, zapowiedź, odpowiedź redakcji, sonda, ogłoszenie, list, a także wybrane gatunki literackie) i w kontekście obecnego w prasie dowcipu językowego (klasyfikacja żartów o charakterze ogólnokomicznym – dowcipy oparte na kontraście, na powtórzeniu i nagromadzeniu oraz żartów swoiście językowych – dowcipy oparte na polisemii, homonimii, odwróceniu paralelnym, neologizmach, wyzyskujących nazwy własne, oparte na eufemizmach, na modyfikacji związków frazeologicznych i przysłów, na stylizacji językowej). Analizowany materiał pochodzi z 14 łódzkich czasopism humorystycznych, wydawanych w latach 1918–1939.
Oprócz dominującego waloru filologicznego, teoretyczno-literackiego, genologicznego publikację cechuje walor historyczny (wiedza o krajowym czasopiśmiennictwie satyryczno-humorystycznym, łódzkiej kulturze dwudziestolecia międzywojennego, potrzebach kulturalnych wielu żyjących ówcześnie łodzian). Tekstowi towarzyszy bogaty materiał ilustracyjny z epoki oraz schematy i zestawienia, kondensujące informacje. Jest ona kierowana do naukowców, filologów, prasoznawców, studentów, ale także do wszystkich miłośników humoru i kultury dawnej Łodzi.
