Egzystencja i tragizm

Książka J.A. Prokopskiego to prawdziwie egzystencjalna perć prowadząca ku głębi ludzkiego doświadczenia, jakim jest tragizm skończoności. Będąc krytyką nowożytnej i współczesnej myśli egzystencjalistycznej, siłą rzeczy mówi o chorobie niebycia, wyobcowaniu, wyborze, autentyczności, o skończoności ludzkich relacji, śmierci będącej misterium nicości, by wreszcie odnieść się do wartości nihilizmu. Problemy te odczytywane są głównie z perspektywy Kierkegaarda, Heideggera, Sartreła, Marcela, Tillicha a także Szestowa, Dostojewskiego, Nietzschego oraz Lévinasa, Bubera i przedstawicieli psychoanalizy. Myślicieli, których spojrzenie znikąd sprawia, że balansują na krawędzi istnienia, poszukując w agnostycznym półmroku swego usprawiedliwienia i sensu. Stąd, lektura tej książki prowadząc w objęcia niebytu, może zakłócić äodwiecznyö spokój jej czytelnika, którego Autor zaprasza do myślenia, rozmowy, interpretacji, czyli do uprawiania filozofii egzystencji.