Lapidaria

„Lapidaria I–III” Ryszarda Kapuścińskiego to notatki z lat 1980–1996 oraz zapiski z Meksyku z roku 1972. To wyjątkowy przykład pisania na tle wszystkich innych utworów autora. Nie miał on tym razem możliwości relacjonować upadku dynastii Pahlavich czy zmierzchu cesarstwa Abisynii. Ruch, który je zrodził, był zgoła przeciwny – reporter postanowił odmówić wyjazdu za granicę, co było następstwem zamknięcia tygodnika „Kultura” w 1981 r. W obliczu braku rewolucyjnego zamieszania impuls pisarski nie ustawał, ale sprowokował Kapuścińskiego do stworzenia wyjątkowej formy – pisania fragmentarycznego. Była to wycieczka na pogranicze gatunków, żonglerka różnymi konwencjami, po którą pisarze tacy jak Tadeusz Konwicki, Karol Irzykowski czy Miron Białoszewski sięgali już wcześniej. W ten sposób najłatwiej udawało się uchwycić refleksje, nastroje, sceny, które tworzyły zwykłą materię życia. Książka została wzbogacona o esej Beaty Nowackiej. Wstęp napisał Jerzy Łoziński.