W szponach namiętności

Było cicho i ciepło. Tuż na brzegu polan stała Anna. Ręce wzniosła do góry, twarz wystawała na deszcz. Morka suknia oblepiła jej ciało, podkreślając jej doskonałość figury. Twarde, krągłe, sterczące piersi, wystający wzgórek łonowy, napięte uda. Witold słyszał tylko gwałtowne bicie własnego serca. Stał oszołomiony i przerażony, w zamroczeniu, które ogarnęło go całego. Chłonął każdy szczegół jej ciała, pieścił ją oczami. Nie ruszał się z miejsca, próbując uzyskać równowagę między strachem, a tęsknotą za zbliżeniem... (fragment książki)