Historia filozofii średniowiecznej

Obszerne dzieło znanego polskiego filozofa oraz historyka refleksji filozoficznej, Jana Legowicza. Dzieje filozofii mediewicznej skomprymowane zostały poprzez periodyzację na sześć wielkich okresów. Autor, zachowując porządek chronologiczny progresji średniowiecznych nurtów, obszernie omawia ich istotę oraz znaczenie. Omówione zostały m.in. rola Cesarstwa Bizantyjskiego w rozwoju myśli filozoficznej epoki, wpływ umysłowości arabskiej na postęp filozoficzny Europy Zachodniej, doktrynalna współzależność rozwoju filozofii w świecie muzułmańskim, metodologiczne konotacje myśli żydowskiej z filozofią łacińskiego Zachodu, w tym żydowski mistycyzm teozoficzny, judaistyczny neoplatonizm oraz neoplatoński arystotelizm. Kolejną wielką płaszczyznę deliberacji filozofa stanowi dialektyczno-metodologiczny zwrot ku rozumowi. Wpisane zostały weń refleksje nad znaczeniem rozumu w procesie racjonalistycznych odniesień natury kulturowej, dialektyką i autorytetem rozumu, a także antydialektycznym sprzeciwie wobec niego. Autor peroruje nad dysonansem pomiędzy rozumem, a mistycyzmem, przybliża czytelnikowi zagadnienia mistycyzmu doktrynalno-ideowego oraz doktrynalno-teoretycznego. Opis rozwoju filozofii średniowiecznej zwieńczony, zaś został rozważaniem nad rolami rozumu i filozofii w okresie przeobrażeń doktrynalnych, tradycyjno-doktrynalnym odwrocie od filozofii, scholastycznycm i antyteokratycznym radykalizmem umysłowym.