Pach Adam (8 XII 1907 Kasina Wielka, pow. limanowski - 5 VII 1980 Zakopane, pochowany na starym cmentarzu). Wybitny podhalański pisarz lud., jeden z najlepszych podh. gawędziarzy, działacz społ. i kult. (m.in. w Związku Podhalan), rzeźbiarz amator (rzeźbił w drzewie), z zawodu stolarz (1923-29), potem sanitariusz i kontroler sanitarny w zakop. służbie zdrowia (1929-72). Od 1924 pisał gwarą gawędy i wiersze, ogłaszając je od 1945 w czasopismach i antologiach. Jako osobne publikacje książkowe ukazały się jego Zgrzebne paździerze (1976, wiersze i gawędy), Drzewiej pod Giewontem (1977, opowieści), W cornej izbie, wieczornica góralska (1977, poezja i proza P. z zapisem nutowym Jana Pasierba Orlanda), W siąpawicach dziejowych (1983, częściowo zbeletryzowane opowieści na tle dziejów Podhala od czasów najdawniejszych do współczesnych).W jego twórczości tematyka tatrzańska zajmuje ważną pozycję, zarówno w wierszach (np. Śmierć Bartusia Obrochty, Pięć Stawów Polskich, Wiater holny, Orla Pyrć ) jak i w gawędach i opowieściach, m.in. Sabała , Strzelba , Wantule , Hawiarze , Na wysokiej perci . Jest on też autorem widowisk góralskich, granych przez lud. zespoły podh.: Na skalnej ziemi, Bartusiowa śmierć i in. Napisał libretto do nie ukończonej opery Wiatr halny Jana Maklakiewicza. Pacha był szeroko znany jako występujący publicznie od 1928 gawędziarz, recytator, aktor widowisk góralskich i kierownik podhalańskich zespołów artyst.; występował w kraju i za granicą.
