Traum

Jak można mnie nie lubić? W szkole mnie lubiano. W rodzinie byłem pierwszorzędnym beniaminkiem. No zawsze. W parku nawet starszy pan gładził mnie po policzkach i mówił „jaki piękny żydowski chłopczyk, z którego to ty getta uciekłeś?” – ale staruszkowi chodziło jednak o coś innego, więc to się nie liczy, niemniej zawsze wzbudzałem pozytywne emocje, gdziekolwiek wszedłem, wszyscy się do mnie uśmiechali, no już tak mam, nawet jak mama mnie rodziła, to śmiałem się, nie płakałem, wesoły ze mnie kompan, pełen radości. A temu coś nie w smak. Dociec muszę, skąd ta anomalia.[empik.com]