Post mortem

Przyjęta przez autora perspektywa narracji sprawia, że te trudne chwile jawią się nam fragmentarycznie. Tak właśnie działa pamięć – przywołuje urywkami to, co najważniejsze, najdonioślejsze, najbliższe sercu. Z czasem owe puzzle układają się w jedną, logiczną całość. Można by dodać – logiczną w swej nielogiczności. Nie da się bowiem uznać za racjonalną zbrodni, jaka została dokonana na oficerach polskich w katyńskim lesie. Nie wspominając już o wszystkich innych gwałtach, jakich wojna dopuściła się na zdrowym rozsądku i elementarnym chociażby poczuciu przyzwoitości i sprawiedliwości.