Readaptacyjna wartość sztuki w zakładach karnych

W polskim piśmiennictwie niewiele miejsca poświęcono dotąd wzajemnym związkom sztuki z instytucją więzienia, a niemal zupełnie brakuje publikacji podejmujących próbę całościowego oświetlenia tej interesującej i bardzo szczególnej dziedziny egzystencji więźniów i jej wpływu na życie osób uwięzionych. Dlatego Anetta Jaworska zajęła się problematyką pozytywnego oddziaływania sztuki na człowieka odizolowanego od normalnego świata. Opracowanie zawiera pięć rozdziałów, z czego trzy pierwsze stanowią rozważania teoretyczne, a dwa kolejne autorka oparła na własnych badaniach empirycznych. Rozdział I obejmuje teoretyczne podstawy ogólnie pojętego zjawiska kultury. Rozdział ten zawiera także oparte na literaturze przedmiotu rozważania o aktywności twórczej człowieka jako szczególnego przejawu kultury oraz charakterystykę osobowości jednostek twórczych. Rozdział II dotyczy samej instytucji więzienia oraz osobliwej aktywności kulturalnej, charakterystycznej jedynie dla tych specyficznych warunków życia człowieka. W rozdziale III, odnoszącym się do sztuki więziennej, tej pisanej przez wielkie i małe „s”, autorka stara się znaleźć odpowiedź na pytania o to, jaka jest ta sztuka, a także dlaczego więźniowie tworzą. Rozdział IV obejmuje opis organizacji i przebiegu badań oraz charakterystykę badanej populacji. Zasadniczą partią tego opracowania jest część empiryczna, w której zaprezentowane zostały ilościowe i jakościowe wyniki badań, a także praktyczne wskazówki dotyczące wykorzystania możliwości, jakie daje aktywność twórcza skazanych. Autorkę do napisania tej pracy, obok przesłanek naukowych, skłoniła – jak sama stwierdza -pewnie nieco naiwna i nieprzystająca do realiów dnia dzisiejszego wiara w człowieka.