Dwa teatry

Rzadko bywam w teatrze, nie orientuję się w najnowszych trendach w tej dziedzinie, nie znam nawet klasyków dramaturgii (poza Szekspirem, ale jego też tylko na tyle, na ile był omawiany na różnych szczeblach edukacji). Bardzo podobała mi się jednak wizyta w Małym Zwierciadle i w Teatrze Snów. Jak można się domyślać, ten drugi urzekł mnie dużo bardziej. Ciekawy jest II akt, w którym mamy do czynienia z motywem teatru w teatrze. Zawsze podobały mi się takie gry z konwencją (choć do tej pory miałam z nimi do czynienia tylko w powieściach), więc tu odnalazłam coś interesującego. Całym sercem pokochałam Chłopca z deszczu. To taka oniryczna, mglista postać, półduch. Romantyk nieprzystający do rzeczywistości, którego nijak nie może zrozumieć Dyrektor. Co jeszcze mi się podoba? Nie ma udziwniania. To nie "Aktopolis", gdzie figury chodzą po Katedrze Wawelskiej i trudno w ogóle zrozumieć, o co chodzi. Tu wszystko jest jasne i proste. Dwa początkowe akty są realistyczne (to wszak dewiza dyrektora Małego Zwierciadła), dopiero trzeci (ten najważniejszy) jest oniryczny. Wydaje się, że prościej być nie może: opozycja jawa-sen, realność-nadrealność. Może właśnie w tym tkwi siła tego tekstu, że nie ma w nim wielopiętrowych eksperymentów formalnych i myślowych? Ten dramat jest dla mnie jak wiersz, w takim najprymitywniejszym (zupełnie niefilologicznym!) rozumieniu. Jest mnóstwo wierszy, które uwielbiam za to, co we mnie poruszają i niezbyt się wtedy oglądam na to, ile i jakich stóp mają, ile sylab, jakie rymy i jak niezwykłe metafory. Oczywiście to wszystko działa, ale na nieświadomym poziomie. Tak jest też z "Dwoma teatrami": nie ogarniam formalnych wyznaczników tej sztuki. Ona dla mnie brzmi. Podoba mi się, bo tak. Wiem, że jako filolog in spe powinnam to uzasadnić trochę bardziej profesjonalnie, ale jakoś nie umiem.