Stuart:

Stuart jest typem spod ciemnej gwiazdy, na widok którego każdy w pierwszym odruchu jest gotów do ucieczki. A tymczasem można Stuarta do rany przyłożyć i jeszcze wiele się od niego nauczyć. Ta historia mówi więc o tym, że nie jest tak, jak się państwu zdaje. Autor poznał swojego bohatera w Cambridge. Przeciętnemu Polakowi to miasto niedaleko Londynu kojarzy się z szacownym kompleksem uniwersyteckim i jego wypielęgnowanymi na angielską modłę trawnikami. Tymczasem książka w ogóle nie pokazuje trawników, natomiast odsłania rynsztoki. Robi to w świetnym stylu: z poczuciem humoru opowiada tragedię. W Cambridge Alexander Masters był pracownikiem schroniska dla bezdomnych i postanowił zbadać ciemne strony społecznych stosunków we współczesnej Anglii. Jego przewodnikiem po tym świecie został Stuart Shorter, trzydziestoletni menel ciężko doświadczony przez los u progu swojego krótkiego życia. Ten krewki, choć ułomny złodziej, awanturnik, niemal szaleniec, wielokrotny recydywista okazał się człowiekiem nietuzinkowym, otwartym, pełnym życiowej mądrości, empatii, energii i potrzeby służenia innym, a także gawędziarzem obdarzonym darem celnej obserwacji i potoczystego słowa. Jest to historia opowiedziana od końca, jak sam bohater sobie tego życzył. Poznajemy ją stopniowo od momentu spotkania Stuarta i Alexandra. Autor spisuje w odwrotnej kolejności etapy życia swego bohatera, sięgając wstecz, aż do momentu, gdy Stuart jest „beztroskim, małym chłopcem”, któremu wyrządzono straszną, nieodwracalną krzywdę.