Bez pożegnania

Zosia spędza lato ze swoją dwuletnią córeczką u rodziny męża. Czas mija im przyjemnie na wspólnych pracach i rozrywkach. Zofia tęskni za mężem, którego sprawy zawodowe zatrzymały w Warszawie. Czas sielanki co jakiś czas zmącony zostaje przez informacje o zbliżającej się wojnie. Jednak nikt nie przywiązuje to tego większej uwagi, bo trudno uwierzyć w faktyczny wybuch konfliktu zbrojnego. Życie płynie własnym, spokojnym rytmem i pozwala na beztroskie snucie planów na najbliższą przyszłość. Wszystko ulega zmianie 1 września 1939 r. Wybuch wojny zmusza rodzinę do zmierzenia się z nową rzeczywistością. Piotr wraz ze swoim pułkiem broni stolicy. Na chwilę wraca w rodzinne strony i razem z żona próbują stworzyć normalny dom malej Kasi. Pewnej nocy do mieszkania Markowskich wpadają Rosjanie i wyprowadzają Piotra. Mężczyzna zostaje wywieziony gdzieś do obozu w głąb Rosji. Niedługo później ten sam los spotyka Zosię i Kasię. Chwilę przed wyjazdem kobieta dostaje list, z którego dowiaduje się o tragicznej śmierci męża. Załamana i zrezygnowana bierze się w garść tylko dzięki córeczce, nazywanej pieszczotliwie Mgiełką. Od tej pory czytelnik staje się świadkiem przerażających losów matki i córki, które skazane są na tułaczkę po dzikiej i przeraźliwie zimnej Rosji. Z każdej strony czają się potwory w ludzkich skórach, choroby, na które nie ma lekarstw, śmierć we własnej osobie. Jednak Kobieta zrobi wszystko, aby wraz z dzieckiem wrócić do domu, do Polski.[opis wydawcy].