Co krasnale mają w nosie

• 

  kkarwacka
  Co to właściwie jest? Mindufck? Abstrakcyjna zabawa formą, czasem i sensem? Sztuka przez duże SZ"? Totalny niewypał? Nie wiem, czym w założeniu miała być ta książka, ale na pewno nie książką dla dzieci, a za taką ją pochopnie wzięłam. • Przejrzawszy pobieżnie pierwsze kilka stron, a później losowo jeszcze parę, nie zdecydowałam się poświęcić jej ani chwili dłużej. Nie tego szukałam. Nie jestem krasnoludofilem, nie gustuję w ciekawych bzdurkach i miałkich bajdurkach, zabawę w fantazjowanie o alternatywnych światach i wymyślanie całych nacji mam już dawno za sobą. Mogłabym ocenić książkę przez pryzmat artyzmu - ale tu razi przepaść pomiędzy skądinąd bardzo ciekawą, ale kompletnie odstającą grafiką a tekstem. Ten przypomina mi czasy późnego dzieciństwa, gdy zabawa w wymyślanie światów i dorabianie do nich całego kontekstu była czymś fajnym - jeśli tylko własnym. • Podejrzewam, że obie autorki - zarówno graficzka jak i pisarka - miały przy tworzeniu tej dziwnej książeczki dobrą zabawę. Niestety, chyba nie bawiły się razem. Nic nie świadczy o tym, by zrozumiały wzajemne oczekiwania. Efekt jest jaki jest: grafika nie przykuje uwagi szukających opowieści o krasnalach, opowieść o krasnalach nie wzbudzi zainteresowania grafiką. • Dzieciom nie polecę. Poszukujący w literaturze czegoś nieokreślonego, na wskroś dziwnego, czego samo istnienie będzie nie lada zagwozdką - bierzcie w ciemno. Może odnajdziecie w tym przyjemność oglądania, może czytania. Może zastanawiania się. Nikt ostatecznie nigdy nie mówił, gdzie się kończy lub zaczyna sztuka.

Brak wątków