Budownictwo i architektura w warunkach rozkwitu wielkiej własności ziemskiej (XIII w. - trzecia ćwierć XIV w. )

"Książka profesora Czesława Witolda Krassowskiego nie ma odpowiednika w naukowej literaturze poświęconej dziejom budownictwa i architektury w Polsce. Autor bowiem przedstawia owe dzieje nie tyle na tle przemian polityczno-gospodarczych, dynastycznych itp. czy mających dużą wagę dla problemów polskich wydarzeń w Europie i na świecie, ile jako nieodłączny ich składnik, a zarazem istotny element kultury materialnej społeczeństwa. Wybrane, najbardziej znaczące dzieła i zespoły architektoniczne poddane zostały wnikliwej i wyczerpującej, a przy tym oryginalnej interpretacji, stanowiącej wynik żmudnych i wielostronnych badań i przemyśleń. Omawiając budownictwo i architekturę, autor widzi je nie tylko oczyma historyka, a raczej, czy przede wszystkim, będąc architektem-projektantem - jako rezultat procesu inwestycyjnego. Analizuje konstrukcyjno-przestrzenne, programowe i funkcjonalne cechy budowli, nie rezygnując przy tym z przedstawienia najważniejszych prądów filozoficznych i artystycznych, warunkujących często ich ostateczny kształt. Architektura ziem polskich, stanowiąca w ujęciu autora element składowy nurtów europejskich, jawi się nam nie jako zjawisko peryferyjne, ale twórcze i o oryginalnych cechach. Szczególna wartość tego dzieła polega również na tym, że pisał je jeden autor, a nie zespół uczonych, jak zwykle w tego typu syntezach." (fragment recenzji Marii Brykowskiej)