Życie Arseniewa:

Chyba nikt tak jak Iwan Bunin w „Życiu Arseniewa” nie wszedł tak głęboko we własne dzieciństwo: książkę zaczynają wspomnienia niemowlęctwa. Czy to możliwe? Dla poety – tak. Potem następuje słoneczny, cudowny okres pierwszych odkryć. „Życie Arseniewa” jest autobiografią i nią nie jest, wszystkie postacie mają swoje pierwowzory, ale otrzymały inne imiona. Nie tylko z powodu ostrożności, aby nikt nie poczuł się urażony. Raczej dlatego, że autor jest w pełni świadomy, że nie sposób zawrzeć w książce prawdy, to może być jedynie subiektywna wizja... I od początku uważny czytelnik dostrzeże dwoistość obrazu. Z jednej strony, widzimy, że rodzina biednieje, niefrasobliwy ojciec podejmuje kolejne błędne decyzje i wreszcie traci majątek, z drugiej – dominantą tej książki jest subiektywne uczucie szczęścia, jakie wypełnia wczesne lata Aloszy Arseniewa. Utrata majątku otwiera przed nim nieznany świat koczowniczego życia, ojciec utracjusz okazuje się wielkodusznym optymistą i szlachetnym marzycielem, mało przywiązanym do dóbr materialnych. Pierwszy poważny związek z kobietą kończy się katastrofą, dziewczyna była banalna, ale w książce wciąż mowa o oczarowaniu, tkliwości, rozkosznym cierpieniu. Wydane po latach wspomnienia drugiej żony Bunina usiłują przeciwstawić jasnej, świetlistej wizji opowieść o tym, jak było naprawdę. I oczywiście, ona zna fakty i ma argumenty, ale komu wierzyć? Artyście. (Anna Nasiłowska - polityka.pl)