Francuska powieść

W styczniu 2008 roku, po ulicznej imprezie, kiedy raczono się też kokainą, policja osadza Frederica Beigbedera w areszcie. Nękany klaustrofobitznym lękiem, pozbawiony możliwości pisania, próbuje w myślach odtworzyć własne dzieciństwo, którego - jak twierdzi - zupełnie nie pamięta. Czyżby owa swoista amnezja miała jakieś ukryte przyczyny? Czy Też może pisarz unika odpowiedzi na pytanie, co ukształtowało go takim, jakim jest obecnie? Podróż w przeszłość, z licznymi odniesieniami do Prousta, rozpoczyna się sielankowym obrazkiem z Wybrzeża Baskijskiego, gdzie dziadek uczył go puszczać kaczki na wodzie. Potem nadchodzą niewesołe wspomnienia z domu rodzinnego: rozwód rodziców, który sprawia, że życie ich dzieci zaczyna biec dwutorowo; trudne stosunki ze starszym bratem, który pod każdym względem wydaje się wyprzedzać młodszego; wreszcie początki dorosłości, zrywanie dotychczasowych więzi. Z tej układanki powoli wyłania się „francuska powieść", która pozwala pisarzowi lepiej zrozumieć nie tylko samego siebie, lecz także ludzi odgrywających w jego życiu kluczową rolę. A stąd już tylko krok do licznych przewartościowań. Doświadczenie aresztu zaowocowało jeszcze jednym wątkiem. Ta najbardziej osobista książka Beigbedera jest zarazem niezwykle ostrym pamfletem na dwulicowość i bezduszność francuskiego wymiaru sprawiedliwości.