Lokalna polityka społeczna wobec ludzi starych

Procesy demograficznego starzenia się społeczeństw przyciągają od wie lu lat uwagę demografów, socjologów i polityków społecznych. Zarówno wielkość odsetka ludzi starych, jak i tempo jego wzrostu w wielu społeczeń stwach prowadzą do istotnych zmian w życiu społecznym. We współcze snym świecie rodzina, podlegająca głębokim przeobrażeniom i presji ze strony nastawionego na sukces i zaspokojenie materialnych potrzeb społe czeństwa, nie jest w stanie spełnić pokładanych w niej oczekiwań, tym bardziej że coraz częściej spotykają się w niej dwie generacje ludzi starych-tych, którzy niedawno przekroczyli granicę wieku poprodukcyjnego i ich coraz mniej sprawnych rodziców. Skala problemu powoduje, że starość przestała być traktowana jako zadanie dla rodziny, a stała się kwestią społeczną. To właśnie całe społeczeń stwo konfrontowane jest z koniecznością przyjęcia na siebie ciężaru zapew nienia swoim członkom godnej i bezpiecznej starości, a zadaniem polityki społecznej staje się taka hierarchizacja jej celów, by potrzeby ludzi starych były traktowane jako równie ważne co potrzeby innych kategorii ludności. Nie sprzyja temu jednak dość rozpowszechniony w społeczeństwach po wierzchowny i jednostronny obraz starości, charakteryzowanej przy pomocy takich negatywnych w swojej treści określeń, jak deprywacja, rezygnacja, wycofanie się, izolacja, marginalizacja, wielochorobowość, niepełno sprawność, osamotnienie czy samotność. Tymczasem zakres potrzeb ludzi starych wcale nie jest determinowany wyłącznie tymi procesami i stanami, które negatywnie oddziałują na starego człowieka. Wydłużenie okresu życia …