Solilokwia:

Solilokwia (od łac. soliloquium u rozmowa z samym sobą) to świadectwo tego przełomu. Dialog Augustyna z własnym rozumem jest jednocześnie intymnym zwierzeniem i filozoficznym traktatem. Żarliwy, wręcz namiętny stosunek filozofa do prawdy i filozoficznych dociekań, nadał taką formę także pozostałym dialogom u "O nieśmiertelności duszy" i "O wielkości duszy". Posługując się językiem pełnym metafor, Augustyn z pasją dyskutuje nie tylko o tajemnicach duszy, ale też o sprawach codziennych. Jak rozpoznajemy fałsz, jak pracują nasze zmysły, jak odczuwa nasze ciało, jak rozumiemy poszczególne słowa? Dla Augustyna bowiem życie, myślenie, wiedza, miłość do ludzi i miłość do Boga, stanowią jedność.