Lekcja gimnastyki

Akcja powieści toczy się dwutorowo: współcześnie i za sprawą wspomnień głównej bohaterki – w przeszłości. W Warszawie początku lat siedemdziesiątych ma miejsce otwarcie hotelu, na które zostaje zaproszona zwyciężczyni konkursu na nazwę tego hotelu, warszawianka od wielu lat, matka i babcia… I niecodzienność sytuacji, w której nasza bohaterka nie może swego czasu podarować innym, skutkuje pojawieniem się wspomnień sięgających nawet najdawniejszych lat życia naszej bohaterki. Wspomnienia przeplatają się z teraźniejszością. Jest gorzko. Jest smutno. Ale jest też nadzieja. Niejako w tle, choć często to one determinują losy bohaterki, mamy wydarzenia z dwudziestowiecznej historii Polski. Narratorką opowieści jest kobieta. I poza jednym malutkim fragmentem dotyczącym wspomnienia sceny erotycznej, które wywołało u mnie leciutkie zdziwienie nienaturalnością, jestem pełna podziwu dla autora przedstawiającego życie, emocje i rozważania kobiety w taki sposób, że w trakcie lektury nie pamięta się, iż autorem jest mężczyzna.