W przestrzeni czas czytamy:

Historia rozgrywa się nie tylko w czasie, ale i w przestrzeni. Nawet nasz język nie pozostawia wątpliwości, że czas i przestrzeń stanowią nierozerwalną całość. Każde z wydarzeń ma sobie właściwe miejsce, w którym się odbywa. Każda z historii ma swoją scenerię, arenę. Mówimy o miejscu zdarzenia. Nazwy stolic mogą stać się sygnaturą całych epok i mocarstw. Mówi się o polach bitewnych historii czy też o polu doświadczeń, o trudach płaszczyzn, jak i o decyzyjnych szczytach władzy, o drogach przez mękę oraz o horyzontach oczekiwań. Przestrzeń pobrzmiewa w metaforyce krajobrazu politycznego z typowym dla niego schematem lewicy, środka i prawicy. Również na abstrakcyjnej płaszczyźnie metajęzykowej jesteśmy skazani na historyczne lub społeczne umiejscowienie myśli. Treści te są tak elementarne i oczywiste, że szybko ignorujemy je jako banał albo uważamy, że nie warto się nad nimi zastanawiać.