Rozebrać Warszawę:

Wyburzenia w Warszawie po roku 1945 to temat wstydliwy, w wielu środowiskach skrzętnie pomijany. Częsty jest pogląd, że Warszawę po wojnie odbudowano w sposób właściwy, oraz że zrobiono niemal wszystko, co można było wówczas zrobić. Różne są źródła tych opinii: zwykle jednak zasługi za przywrócenie Warszawie życia po 1945 roku oraz odbudowę historycznych fragmentów miasta przypisuje się działalności Biura Odbudowy Stolicy. Mocno też trzymają się powielane przez dziesiątki lat stereotypy, sprowadzające przedwojenną Warszawę do obrazków czynszowej biedy, kocich łbów i mrocznych podwórek-studni. Wiedza o tym, jak wiele wartościowej architektury Warszawa straciła po roku 1945, zwykle spychana jest na margines. Dobrze ma się też pogląd, że doszło do wielu strat, ale były one konieczne, by miasto funkcjonowało i było pełne zieleni. Znaczna część polskiej opinii publicznej uważa, że stolica została w pełni odbudowana, i to w sposób najlepszy z możliwych. Fakt, że doszło do radykalnej, brutalnej przebudowy śródmieścia, połączonej z rozbiórkami i dewastacją zachowanej substancji miasta, z trudem przebija się do świadomości społecznej. Tymczasem gdyby nie te działania rozbiórkowe, w śródmieściu mogłoby pozostać znacznie więcej eklektycznych i secesyjnych kamienic, ba, całych ulic i kwartałów o takiej zabudowie.