Im szybciej idę, tym jestem mniejsza

Urocza i absurdalna, ponura i rozweselająca, tragikomedia o rzadko spotykanej sile wymowy. Mathea Martinesen (wiek: podeszły) ma dość tego, że jest niewidzialna dla świata. Nie ma zbyt wiele do czynienia z innymi ludźmi. Ale wie, że bardzo się od nich różni. Teraz w starczym wieku doznaje wielkiego zmartwienia: boi się, że umrze a nikt tego nie zauważy. Boleśnie odczuwa to, co jest udziałem każdego starego człowieka: że dla świata jest niewidzialna. Staruszek nikt nie zauważa. Czy rzeczywiście pewnego dnia zniknie tak całkowicie, że nikt nie zauważy jej odejścia? Mathea podejmuje zatem szereg (z lekka dziwacznych) czynności, które mają sprawić, że zostanie dostrzeżona. Mathea nigdy nie była osobą towarzyską, w zasadzie całe życie spędziła samotnie w domu. I chyba właśnie dlatego jej umysłu nie stępiły miałkie interakcje i błahe codzienne sprawy. W sposób po części naiwny, a po części bezceremonialny, okraszony czarnym i niekonwencjonalnym humorem, Mathea przejmująco rozprawia się z tematem śmiertelności i samotności ludzkiego istnienia. Książka jest ciepłą, trochę ironiczną wariacją na temat "życia całą pełnią". /Nota wydawnicza/