Joanna Rudniańska przyzwyczaiła swoich czytelników do tego, że pisze książki ważne, trudne i poważne. Są one konfrontacją z problemami rodzinnymi, mówią dużo o emocjach dziecięcych i powikłanym świecie dorosłych ("Rok smoka", "Tata z obcej planety"). Są też dialogiem z przeszłością wojenną, autorka kreśli indywidualne życiorysy żydowskich bohaterów, pokazując na ich przykładach los prześladowanej nacji ("Kotka Brygidy", "XY"). Po takiej lekturze chciałoby się powiedzieć: nigdy więcej wojny. Ale ona podobno nigdy nie umiera, tylko od czasu do czasu zasypia. (1)Najnowsza książka Joanny Rudniańskiej "Bajka o Wojnie" jest wbrew tytułowi wielką pochwałą pokoju. Dziewczynka o imieniu Wojna doświadcza prawdziwej wojny, traci mamę i brata, jest świadkiem dramatycznych scen i śmierci wielu ludzi. W obliczu prawdziwej tragedii nie ma już miejsca na pierwotną, dziecięcą fascynację mundurami, bronią, paradującym wojskiem. Wojna musi zaleczyć rany, odbudować psychiczną równowagę, poszukać szczęścia gdzie indziej. Zmienia imię na Pokój.Metaforyczna, symboliczna "Bajka o Wojnie" ma kontekst historyczny. 6 sierpnia 1945 r. na Hiroszimę spadła bomba atomowa. Joanna Rudniańska i Piotr Fąfrowicz w warstwie tekstowej i graficznej nawiązują do tego tragicznego wydarzenia. Książka jest wyrazem pamięci dla losu Japończyków, których siedemdziesiąt lat temu dotknęła trudna do pojęcia hekatomba. Ale jest też hołdem dla pacyfizmu i przestrogą dla tych, którzy myślą, że lepszą przyszłość można sobie wywalczyć. I pretekstem do refleksji, co by było, gdyby jednak wojna do nas przyszła i czy komukolwiek, zwłaszcza dzieciom, może ona przynieść szczęście.
