Sezon na miłość: Sny na jawie

Eleanor wyjęła z szafy długą białą suknię, której do tej pory ani razu nie miała na sobie, i usiadła przed lustrem. Z mieszaniną ciekawości i zdumienia patrzyła na swoją nie do końca znajomą twarz – długie falujące włosy opadały na ramiona, nieosłonięte okularami oczy wydawały się większe i bardziej zielone. Lekkimi muśnięciami nałożyła oszczędnie cień na powieki, usta pociągnęła szminką i natychmiast poczuła się winna, przypomniawszy sobie, jak matka nieustannie ją napominała, aby nie malowała się i pozostała naturalna, w żaden sposób nie podkreślając swoich atutów. Wstała i włożyła suknię. Miękki i połyskujący materiał opływał jej smukłą figurę i kusząco uwydatniał krągłości. Dekolt w szpic był dość głęboki, a ramiona całkowicie odsłonięte. Elegancką kreację dopełniały białe sandałki na wysokich obcasach, ozdobione paseczkami ze sztrasów. Z lustra patrzyła na nią roztaczająca zmysłowy czar kobieta o ciemnych włosach, zielonych oczach i gładkiej skórze w kolorze jasnego miodu, ładnie kontrastującej z bielą sukni. Czy to naprawdę ja? – zadała sobie w duchu pytanie, zdumiona własną metamorfozą. W obawie, że stchórzy lub się rozmyśli, chwyciła koronkowy szal oraz wieczorową torebkę z zapięciem ozdobionym sztucznymi perełkami i zeszła na dół. Na odgłos kroków Jim, stojący u podnóża schodów, spojrzał w górę i zamarł na widok Eleanor. Miał przy tym taką minę, jakby nigdy wcześniej nie widział kobiety. – No, no… – odezwał się po dłuższej chwili milczenia – …do tej pory nie widziałem niczego, co przebiłoby efekt tej transformacji. – Pokręcił głową, nie mogąc wyjść ze zdumienia. – Norie, zawsze tak wyglądałaś i tylko się kamuflowałaś czy trzymasz w pokoju czarodziejską różdżkę? – Różdżka należy do mojej matki chrzestnej, dobrej wróżki – odparła Eleanor konspiracyjnym szeptem. – Nie mów o tym nikomu. (Fragment).