Książka Tygodnia Radia BBCNajwyższych lotów opowieść o ptakach.Gdy Esther Woolfson przyjęła pod swój dach stadko niewinnie wyglądających gołębi, nie wiedziała jeszcze, że te aroganckie stworzenia nie mają wiele wspólnego z Duchem Świętym i z gołąbkiem pokoju... Nie znała też niepisanego prawa mówiącego, że jeden ptak, nawet bez udziału biologii, zawsze przemieni się w więcej ptaków. Wkrótce jej spokojny dom w Aberdeen na północy Szkocji zaczęły wypełniać wrzaski konury słonecznej, kanarków, kłótliwej rozelli białolicej, obrażalskiej nimfy, klnącego jak szewc szpaka. A także krukowatych, które zachwyciły pisarkę swoją inteligencją, charyzmą i uczuciowością - sroki Pyskacza, wrony Zikiego, a przede wszystkim dwudziestopięcioletniej dziś gawronicy o imieniu Kurczak.W „Corvusie. Życiu wśród ptaków autorka” bez egzaltacji czy patosu, z czułością, ale i z poczuciem humoru pisze o zwierzętach - o współodczuwaniu, o przełamywaniu stereotypów i o przyjaźni ponad gatunkami.Woolfson ma dwie najważniejsze cechy autora książek przyrodniczych: bystre oko i nienasyconą ciekawość. Corvus rozprawia się z powszechnym przekonaniem, że tylko rzadkie i egzotyczne zwierzęta zasługują na uwagę i ochronę.„The Observer"Woolfson dzieli się swoimi przemyśleniami o naturze, o faktach i mitach związanych z ptakami, a w szczególności z krukowatymi, snując opowieść o swoim szkockim domu pełnym uskrzydlonych lokatorów.„The Times"Literatura przyrodnicza najwyższej próby. Za książką Woolfson stoją całe dziesięciolecia uczuciowego i intelektualnego zaangażowania.„The Sunday Times"Jest to książka niezwykła. Zakochana w krukowatych autorka, z wykształcenia sinolog, ma wiedzę o ptakach godną ornitologa. Zdumiewa czytelnika swoją refleksyjnością, przenikliwością, rozległością barwnych skojarzeń i odniesień, sugestywnym językiem, wrażliwością i wyobraźnią poety.Opisy frapujących zachowań ptasich przyjaciół pisarki i jej rozważania etyczne mają szansę poruszyć odbiorcę, uświadomić mu wreszcie, kim są istoty, które żyją nad naszymi głowami. Tym bardziej że wielu ludzi wciąż jeszcze nie chce wierzyć, że najbliższe nam biologicznie istoty - ssaki i ptaki - potrafią logicznie myśleć, świadomie planować, tak samo jak my doświadczać uczuć i emocji.To, co Esther Woolfson pisze o krukowatych, znajduje pełne potwierdzenie w moich własnych obserwacjach.Przyda się tutaj odrobina głębszych refleksji.Dzikie ptaki mogą się znaleźć pod naszym dachem z różnych przyczyn: dorosłe po losowych obrażeniach, młode skutkiem zniszczenia gniazda, wypadnięcia z niego albo wyrzucenia przez rodziców lub rodzeństwo. Jeśli dotyczy to piskląt całkiem nielotnych, naturalnym biegiem rzeczy skazane są na zagładę. Ratując im życie, troszcząc się o nie, pomagamy również sobie, pielęgnując to, co w nas najwartościowsze. Szlachetność, empatię, miłosierdzie, poza człowiekiem istniejące na ziemi zaledwie w stanie embrionalnym.Pisklę ptaków gniazdowników poza gniazdem nie ma najmniejszych szans przetrwania. Ptasi rodzice zdają się mieć zakodowaną wiedzę o tej prawdzie. Karmią, bronią i ratują tylko hałaśliwe krzepkie podlotki, pozostawiając na pastwę losu zziębnięte, ciche, nieopierzone, wymagające długiej opieki pisklęta, którym tylko posiadający odpowiednią wiedzę ludzie potrafią uratować życie. Życie, które w przytłaczającej większości nie będzie nigdy normalnym ptasim życiem, bo ptasi niemowlak otoczony tylko ludzką opieką z reguły tylko ludzi uznaje za swoich, utożsamia się z nimi, ignorując własnych pobratymców. Wszelkie próby zwracania go naturze zazwyczaj kończą się dla niego tragicznie.Człowiek kultywujący swoje człowieczeństwo jest w przyrodzie osobliwym samotworem, działającym wbrew ogólnemu bezwzględnemu porządkowi, w którym lodowata mądrość od początku świata preferuje bezlitosną selekcję, dającą szansę przetrwania tylko najsilniejszym, najsprytniejszym, najlepiej przystosowanym.Natura prze do przodu dosłownie po trupach. Wszystko, co żyje, na wszelkie sposoby żywi się słabszymi. O (...)
