Męka kartoflana:

Jest to kolejny zbiór autobiograficznych opowiadań pisarza, mieszkającego od wielu lat w Hamburgu. Chociaż zawiera teksty już wcześniej publikowane w książkach :"Można żyć", "Cholerny świat" i "Tam i z powrotem po tęczy". "Męka kartoflana" niesie ze sobą nowe treści. Jego teksty mają charakter intymnych zapisków, osobistych przemysleń i małych esejów na tematy, które pasjonują autora, jak chociażby tworczość Schulza. W pierwszej części zbioru autor opisuje groteskowy świat emigracji polskiej w Niemczech po ogłoszeniu stanu wojennego. Tzw. inteligenci ostro pijac bełkotliwie rozmawiali o patriotyzmie. Mnóstwo tu wulgaryzmów i wisielczego humoru. Henryk Bereza porównuje Janusza Rudnickiego do Marka Hłaski, ale myślę, że to zbyt wygórowane porównanie. W drugiej części książki Rudnicki niekonwencjonalnie ocenia tworczość pamiętnikarska Marii Dabrowskiej i Zofii Nałkowskiej, drwiąc z nich i wyśmiewając ich wybujały erotyzm. Zresztą w swoich opowiadaniach Rudnicki nie oszczędza nikogo, w tym także siebie, nazywając się "narracyjną mendą". Z pasją opisuje to, co w człowieku dwuznaczne, zakłamane i fałszywe. Cechą stylu Rudnickiego jest gorzka ironia. Według uznania. A.K.