Odpowiedzialność karna za hacking i inne przestępstwa przeciwko danym komputerowym i systemom informatycznym

Tematem niniejszego opracowania jest odpowiedzialność karna za przestępstwo hackingu. Już na samym wstępie należy poczynić istotną uwagę natury terminologicznej, dotyczącą rozumienia tego pojęcia. Kwestia ta zostanie omówiona obszerniej w rozdziale pierwszym, stanowiącym wprowadzenie do problematyki przestępczości komputerowej. W tym miejscu zasygnalizować jedynie należy, że obecnie termin ten rozumiany jest nieco szerzej, niż pierwotnie. Początkowo pojmowany był jako uzyskiwanie nielegalnego dostępu do zasobów komputerów lub sieci komputerowych. „Współczesne” rozumienie tego terminu jest szersze, obejmuje wszelkie działania mające na celu zakłócenie funkcjonowania sieci, a więc zachowania stanowiące przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu informacji we wszystkich jego aspektach (integralności, poufności i dostępności) . Problematyka przestępstw komputerowych przeciwko bezpieczeństwu informacji, mimo swojego wzrastającego znaczenia, nie cieszy się należytym zainteresowaniem doktryny. Zjawisko to w zasadzie nie doczekało się również badań empirycznych , stąd jego rzeczywista skala w Polsce nie była znana. Nawet analiza danych pochodzących z oficjalnych statystyk przestępczości ujawnionej (statystyka policyjna), których przedmiotem były przestępstwa stypizowane w art. 267–269b ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny , okazała się mało miarodajna (zob. rozdział siódmy). W związku z powyższym celem niniejszego opracowania była w pierwszej kolejności analiza przepisów art. 267–269b k.k., w których dokonano kryminalizacji przestępstw komputerowych przeciwko bezpieczeństwu informacji, z uwzględnieniem regulacji międzynarodowych i unijnych oraz rozwiązań obowiązujących w wybranych krajach europejskich. Jednocześnie stanowi ono próbę skonfrontowania polskich rozwiązań z wynikami badań empirycznych o zasięgu ogólnokrajowym, których przedmiotem była problematyka odpowiedzialności karnej za przestępstwo hackingu. Niniejsza monografia składa się ze wstępu, siedmiu rozdziałów i zakończenia. Dwa pierwsze rozdziały mają charakter wprowadzający do omawianej problematyki, rozdział pierwszy jest ogólnym wprowadzeniem do tematyki hackingu, następne pięć ma charakter dogmatyczny, natomiast rozdział ostatni prezentuje wyniki badań empirycznych.