Zakonnice odchodzą po cichu

• 

  Iska
  Wstrząsająca, bulwersująca, kontrowersyjna. Są to trzy słowa, które w pierwszej chwili zaraz po przeczytaniu tego reportażu przyszły mi do głowy. Autorka z całą pewnością zadała sobie wiele trudu, żeby zebrać odpowiedni materiał do nakreślenia w sposób rzeczowy tematu dotyczącego sytuacji zakonnic w naszym katolickim kraju. Myślę, że nie przesadzę mówiąc o życiu w zakonie, jak o życiu w sekcie. Ale jakiej sekcie… Słowo KONSERWATYWNA nawet w połowie zdaje się nie odzwierciedlać zasad i reguł, według których siostry zakonne muszą w klasztorach funkcjonować. Trudno to nawet nazwać życiem zakonnym. To co opisała Abramowicz w swej książce na podstawie wysłuchanych, autentycznych relacji byłych zakonnic oraz to co one przeżyły za murami wspólnoty klasztornej nazwałabym zwyczajnym „praniem mózgu”. Trudno jest to nawet streścić w paru konkretnych słowach. Niby mamy XXI wiek, wszyscy zdają się być w pełni przytomni, świadomi oraz nowocześni, a tymczasem okazuje się, że mimo wszystko są miejsca, w których nadal żyje się jak w jakimś ciemnogrodzie, samotnie, bez rodziny, bez ludzi, bez jakichkolwiek perspektyw i przyszłości. „Zakonnice odchodzą po cichu” i zupełnie się temu nie dziwię. Milczą, bo muszą, ale jak się okazuje lepiej czasami nie wracać do tych traumatycznych wręcz przeżyć. Zakonnica to niewolnik, podczłowiek, inny gatunek, wykluczony zupełnie ze społeczeństwa. Życie w zakonie jak się okazuje to nic więcej jak tylko walka o przetrwanie wśród obłudy, zakłamania i fałszu, co doskonale ilustruje w sposób jakże wymowny historia puentująca reportaż Marty Abramowicz. Gorąco polecam tę książkę każdemu, bo uważam, że naprawdę jest ona warta uwagi.

Brak wątków