Poszukiwacze zaginionego czasu

Rzeczywistość potrafi zaskakiwać, a nieoczekiwane sploty wydarzeń nadają wyjątkowy koloryt dla codziennej egzystencji. Można powiedzieć, że „Azymut: Poszukiwacze zaginionego czasu” jest doskonałą ilustracją wspomnianego twierdzenia. Efekty? Hrabia Quentin De La Perue nie opłynął co prawda globu, za to król Ireneusz Wielkoduszny poznał wybrankę serca, tajemniczą i wyjątkowo ponętną Aiszę. Z kolei profesor Arystydes bada naturę czasu, natomiast Major Orestes, łowca nagród w towarzystwie królika, stara się schwytać pewną zmysłową kryminalistkę... Zrządzenie losu sprawi, że główni bohaterowie spotkają się przed sądem. Nieoczywisty finał sprawy jest jednak dopiero początkiem przygody. To czarowna baśń skąpana w urzekających tonacjach, nieprawdopodobnie detaliczna i działająca na wyobraźnię. Hipnotyzująca sfera graficzna koresponduje zaś z określonymi charakterami postaci. Mamy zatem frywolną uwodzicielkę królów, ekscentrycznego naukowca czy kapitana łaknącego przygód. Lupano odkrywa przed czytelnikami także świat tajemnic. Na przykład egzystencjalnych lęków – śmierci uosobionej pod postacią Pożeracza Czasu czy złudnych namiętności – pożądania, które staje się tematem sztuki. Sugestywne, otwarte na interpretacje, wspaniałe obrazy. Świat jak z bajki. Tylko której? Pierwszy tom serii „Azymut” jest inicjacją w uniwersum szalonych wyobrażeń, awanturniczych losów, mieszania się fantastycznych porządków. W tym przypadku artystyczny potencjał trudno jest uchwycić tradycyjną miarą. Duet Lupano-Andreae zaprezentował naprawdę unikalną opowieść, która wkrótce może – i powinna – okazać się kultowa.