Warszawa

Warszawa niewątpliwie jest kobietą - żyjącą w pośpiechu, nerwową, trochę roztargnioną, lecz także pełną ciepła, namiętną, wywołującą niepokój. Nie oszałamia urodą, ale nie pozostawia człowieka obojętnym. Jej siły witalne wydają się nieskończone. Niesamowitego genius loci stolicy nie przekażą opisy ani fotografie. Trzeba tu pobyć, spacerować po nieznanych, odległych dzielnicach, zgubić się w labiryncie ulic, bram i podwórzy, wiele razy wracać w znużeniu do domu. To miasto dla ludzi inteligentnych, wrażliwych i obdarzonych wyobraźnią. Takich, którzy gotowi są z pokorą, wyposażeni tylko w opowieść, wyruszyć pomiędzy obdrapane mury starych kamienic, szukać drobnych artefaktów, śladów światów, które odeszły bezpowrotnie. W Warszawie nie ma nic z banalnej skarbnicy pamiątek narodowych. Trzeba ją zwiedzać samotnie lub z kimś najbliższym, trzeba umieć ją poczuć, nawiązać z nią dialog, połączyć własną i jej historię.