Powroty:

Książka zawiera relacje kilkudziesięciu warszawiaków. Z ich opowieści wyłania się wstrząsający obraz zniszczonego wojną, okaleczonego miasta - wszędzie ruiny, wypalone i wyszabrowane domy, zniszczone mosty, zburzone zabytki, pozostałości po powstańczych barykadach, groby na ulicach i w podwórzach. Powracający warszawiacy opisują ciężkie życie w ruinach, w cudem ocalałych domach, codzienną walkę o przetrwanie, poszukiwanie bliskich oraz jedzenia, dachu nad głową i pracy. Warszawiacy początkowo kierowali się do najmniej zniszczonej Pragi albo do dawnej "niemieckiej dzielnicy" na Mokotowie. Większość jednak ciągnęła do swoich domów. Zajmowano piwnice, a w nielicznych niezburzonych mieszkaniach kłębiło się po kilka rodzin, z reguły bez wody, prądu, toalet, z oknami zabitymi deskami. Miasto było niebezpieczne, krążyły po nim grupy rabusiów. Obowiązywała godzina milicyjna, a do końca wojny zaciemnienie. Wiele ulic i domów było zaminowanych. Polskie i sowieckie jednostki saperskie krok po kroku oczyszczały kolejne kwartały miasta. Pod gruzami i śniegiem leżały tysiące ciał. Wiosną, w obawie przed wybuchem epidemii, rozpoczęto masowe ekshumacje.