Nikt nie ocali się sam

Delia i Gaetano byli parą. Teraz już nie są razem i właśnie się uczą żyć osobno. Umówili się na kolację w restauracyjnym ogródku krótko potem, jak doprowadzili do rozpadu swojej rodziny, on wyprowadził się do wynajętej kawalerki, a ona została w ich mieszkaniu z synkami, Cosmą i Nicolą. Delia i Gaetano są jeszcze młodzi, mają więcej niż trzydzieści, ale mniej niż czterdzieści lat, są w wieku, w którym można jeszcze zacząć wszystko on nowa. Marzą o spokoju, ale pociąga ich to co nowe i co dalekie, są impulsywni i pełni emocji. Dlaczego im się nie udało? Jaki błąd popełnili? Tego nie wiedzą. Namiętność, która ich połączyła i gniew, który naznaczył schyłek ich związku, są wciąż jeszcze niebezpiecznie blisko siebie. Wyrośli w epoce, w której wydawało się, że wszystko zostało już powiedziane. Rozmawiają z sobą, ale używają przy tym słów, którymi nie są w stanie wyrazić swojej samotności, bo Wydobyli je z mętnych wód analfabetyzmu emocjonalnego. Tylko chwilami docierają do samego jądra bolesnych wspomnień. I wtedy na spokojnej scenie restauracyjnego ogródka rozgrywa się odwieczny dramat miłości i jej braku.