A między nami wspomnienia

Dwie kobiety - babcia i wnuczka.
Dwie miłości - do dziecka i do wroga.
Dwie płaszczyzny czasowe - współczesność i II wojna.
Jedna tragedia - śmierć ukochanej osoby.
Ciekawa i wzruszająca powieść . Ale mnie podobała się tylko historia Marii, którą ta opowiada swojej wnuczce.
Czas wojny, gdy słowo Niemiec budziło strach i nienawiść. A jednak Maria pokochała wroga, bo Franc który zamieszkał w jej domu był inny,dobry, okazywał ludzkie uczucia, pomagał, chronił jej rodzinę i za to poniósł karę z rąk swoich towarzyszy.. A ona mimo że go nienawidziła to jednak kochała. Zawsze, nawet po wielu latach. Mimo że miała innych mężów tylko za nim tęskniła i tylko jego kochała.
Natomiast postać Ady od samego początku nie przypadła mi do gustu. Nie potrafiłam obdarzyć ją sympatią. Współczułam owszem, bo nie ma nic bardziej tragicznego dla matki niż śmierć małego dziecka. Ale Ada nie pozwalała sobie pomóc, ani Sebastianowi ani rodzinie. Próba popełnienia samobójstwa, odizolowanie się od normalnego życia, samotność i tylko winienie siebie za to tragedię....i taki stan trwał 6 lat. Nawet opowieść babci Marysi nie zmieniła jej postępowania.
Liczyłam na inne zakończenie....ale przez egoistyczne i samolubne postępowanie Ady nie mogło być inne.