Zakładnik ISIS

Starałam się przekazać tę historię możliwie najdokładniej, opierając się na wspomnieniach osób, z którymi rozmawiałam i pamiętając, że ludzie różnie przeżywają i zapamiętują te same wydarzenia. Chciałam także - na tyle, na ile to było możliwe - weryfikować informacje i doświadczenia z innymi osobami, które mogły się na ich temat wypowiedzieć. Wiadomym jest, że duńskie władze w sprawach porwań zachowują absolutne milczenie. Podczas pracy nad książką przekonałam się jednak jak dalece sięga dyskrecja władz i rozmaitych urzędów, od których nie sposób było uzyskać potwierdzenia bądź zaprzeczenia faktów przedstawianych przez stronę drugą. Władzom zależało, aby o porwaniu Daniela Rye do wiadomości publicznej przedostało się możliwie jak najmniej informacji. Uzasadniano to obawami, że zbyt szczegółowe przedstawianie jego sprawy może uniemożliwić rozwiązywanie podobnych spraw w przyszłości. Innym argumentem była chęć ukrycia przed porywaczami stanowiska Danii wobec porwań. Porywaczom należało powiedzieć jedynie, że państwo duńskie nie wypłaca okupów w nadziei, że to zapobiegnie porwaniom obywateli Danii w przyszłości. Negocjacje prowadzą zatem prywatne firmy zajmujące się bezpieczeństwem opłacane przez rodziny zakładników.