Ostatnia gospoda:

Pożegnalne dzieło wielkiego noblisty. "Nie umiem skończyć pisania, nie umiem też zakończyć życia", wyznaje Imre Kertész. Wybitny pisarz z naukowym chłodem i dociekliwością, w charakterystycznym oszczędnym stylu przygląda się samemu sobie w ósmej dekadzie życia. W brutalnie szczery sposób opisuje siebie jako niewolnika własnej fizjologii, nękanego bezsennością i nasilającą się chorobą Parkinsona. Ostatnia gospoda to także opis ponoblowskiej codzienności Kertésza. Z jednej strony - luksusowe hotele, drogie restauracje, zagraniczne wyjazdy, z drugiej - coraz wyższe oczekiwania czytelników. Częste odczyty, spotkania autorskie, ale także bolesne ostrze krytyki, z którą musi się zmierzyć, i poczucie osamotnienia - to wszystko skutkuje twórczym kryzysem, tym boleśniejszym, że potrzeba pisania jest dla autora dojmująca [wydawca].