Niech śpiące się obudzą

Tytuł „Niech śpiące się obudzą” – zaciekawia. Jeszcze bardziej zastanawia zawarte we wstępie jego wyjaśnienie: „Uważam, że czas już obudzić śpiących w Giewoncie rycerzy” – pisze Zofia Bobik, autorka kilkudziesięciu zawartych w książce wierszy. Zofia Bobik jest góralką, mieszka w Zębie – najwyżej położonej miejscowości w Polsce – z której, jak mówią zębianie”, „noblizej Nieba”. To jednak zobowiązuje. „W górach, im wyżej się wchodzi, tym rozleglejszy jest widok. I tak samo jest z rozwojem duchowym. Im więcej wiemy, tym za więcej odpowiadać będziemy” – zauważa Autorka, która zatrwożona diagnozą naszej współczesności, pisze: „Rdza socjalizmu, modernizmu, relatywizmu i materializmu przeżarła na wskroś ludzkie serca i spowodowała osłabienie ich wiary. Gdy duch w narodzie zepsuty i wciąż karleje, to naród ginie (apostazja narodów Europy)”. Budzenie legendarnych rycerzy jest przenośnią. Autorce zależy przede wszystkim na zbudzeniu ducha w każdym z nas, bo „trzeba nam podjąć walkę o wiarę w Boga w Trójcy Świętej Jedynego najpierw w nas samych”, a potem walczyć „o uratowanie wiary w polskim narodzie, o żywą i odważną wiarę dla następnych pokoleń”.